به گزارش نماینده به نقل از ایبنا استاد اسماعیل آذر، پژوهشگر و نویسنده در سومین نشست «آفتاب، آینه، کربلا» در خبرگزاری کتاب که به بررسی ادبیات عاشورایی اختصاص دارد، درباره صبغه تاریخی شعر دینی گفت: از منظر تاریخی اولین شعر پارسی که در زمینه شعر دینی و آئینی سراغ داریم، شعر کسایی مروزی، شاعر قرن چهارم هجری قمری است. تا جایی که من در تاریخ ادبیات جستجو کرده‌ام پیش از او هیچ اثری در زمینه شعر عاشورایی پارسی به یادگار نمانده است.

نویسنده کتاب «شکوه عشق: تاریخ و شعر عاشورا» افزود: از مهم‌ترین گونه‌های شعر آئینی قالب مرثیه است. این‌گونه ادبی دارای هزار سال سابقه تاریخی است. مرثیه به شعری گفته می‌شود که درباره درگذشت عزیزی سروده می‌شود اما در ادبیات ما بیشترین ابیات درباره شهادت شخصیت‌های قدسی سروده شده است. باید گفت که درباره هیچ شخصیتی به‌اندازه امام حسین (ع) مرثیه سروده نشده است. از مهم‌ترین مرثیه‌ها، مرثیه محتشم کاشانی است که می‌گوید: «باز این چه شورش است که در خلق عالم است/باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است.»

این پژوهشگر اضافه کرد: مرثیه‌های بسیاری درباره امام حسین (ع) و شهدای کربلا سروده شده است. پرسش اینجا است که چرا شعر محتشم در میان دیگر آثار شاخص و ماندگار شده. نخست به این دلیل که این شعر با ارادت به آستان قدسیان سروده شد و هیچ چشمداشت مالی و جایگاهی برای سرودن نداشت دوم این‌که ابیات اول آن‌قدر قوی و محکم است که دیگر ابیات را پوشش می‌دهد.